بریده‌هایی از کتاب راهنمای مدیریت احساسات در محیط های کاری

بیش‌تر از هر زمان دیگری کار می‌کنیم، برای کارِ مفید اهمیت بیشتری قائلیم و بیش‌تر اجازه می‌دهیم کارمان معرفِ هویتمان باشد.

«باید یه روز به‌خاطر مریضی مرخصی بگیرم. از دست این آدم‌ها مریض شده‌م.»

«در تجارت مدرن، همکاری مساوی است با خدایی‌کردن».

امروزه، مهم‌ترین مهارتی که کارفرماها به‌دنبال آن‌اند تواناییِ کار در گروه و تواناییِ ارتباط کلامی با دیگران است.

به‌ندرت شغل‌هایی پیدا می‌شوند که به ما اجازه بدهند هر کاری دلمان می‌خواهد انجام بدهیم. ولی هرقدر بیش‌تر تصمیم‌گیرنده باشیم، حسِ بهتری داریم و سخت‌تر کار می‌کنیم

چهار دلیلِ اصلیِ فقدانِ انگیزه را توضیح می‌دهیم: ۱. هیچ کنترلی بر کارتان ندارید؛ ۲. کارتان را بامعنا نمی‌دانید؛ ۳. دیگر به کارتان به‌عنوان محلی برای آموختن نگاه نمی‌کنید؛ و ۴. همکارانتان را دوست ندارید.

فقط ۱۵ درصدِ کارکنان شیفتهٔ کارشان‌اند. این یعنی بیش‌ترِ ما هر روز در حالی به اداره می‌رویم که به‌سختی تلاش می‌کنیم برای کارمان انگیزه داشته باشیم. ولی انگیزه‌داشتن چیزی نیست که یک بار اتفاق بیفتد و دیگر به آن نیازی نداشته باشید. دلیل‌داشتن برای برخاستن از خواب و خوب انجام‌دادنِ کارتانْ روندی پویا و مداوم است.

روان‌شناس، مارتین سلیگمن، سه موردی را که بعداز رویدادی منفی ممکن است بر آن‌ها تمرکز کنیم مشخص کرده است: - شخصی‌سازی: فکرکردن به این‌که همه‌چیز تقصیر شماست؛ - سرایت: فکرکردن به این‌که این رویداد قرار است تمام جنبه‌های زندگی‌تان را تحت‌تأثیر قرار بدهد؛ - تداوم: فکرکردن به این‌که قرار است همیشه چنین احساسی (مثلاً احساسی بد) داشته باشید.

احساس بلاتکلیفی در کار اغلب به حسِ مفیدنبودن منتهی می‌شود. کم‌کم می‌ترسید شغلتان را از دست بدهید. شب‌ها در اداره می‌مانید و سعی می‌کنید همهٔ کارها را انجام دهید، ولی واقعاً هیچ احساسِ موفقیت یا آرامشی بهتان دست نمی‌دهد.

ویلیام جیمزِ روان‌شناس می‌نویسد: «بهترین سلاح علیه فشارِ روانیْ تواناییِ ما برای انتخابِ یک فکر به‌جای فکرِ دیگر است.»

برِت فورد، استادیار دانشگاه تورنتو، این‌طور توضیح می‌دهد: «این‌که نسبت‌به واکنش‌های احساسیِ منفی‌مان چه رویکردی داریم واقعاً مهم است. کسانی که این احساسات را بدون قضاوت یا سعی برای تغییرشان می‌پذیرند با موفقیتِ بیش‌تری می‌توانند از عهدهٔ فشارِ روانیِ خودشان بربیایند.»

وقتی سعی می‌کنیم غم، ناامیدی یا خشممان را سرکوب کنیم، احتمال این‌که این عواطف را احساس کنیم بیش‌تر می‌شود. تحقیقی که از افراد خواسته بود بگویند چقدر با عبارتی مثل «به خودم می‌گویم نباید حالم براساس احساسم باشد» موافق‌اند نشان داد کسانی که داشتنِ احساسِ بد را بد می‌دانند نسبت‌به کسانی که با چنین احساساتی کنار می‌آیند سطح سلامتِ پایین‌تری دارند

طبیعت کار طوری است که با موانع و بروز ناراحتی، در مواقعی که بهشان نیاز دارید، گره خورده است، حتی اگر چنین چیزی را نخواهید. پس دیگر برای این‌که همیشه حس خوبی ندارید خودتان را سرزنش نکنید. نسخهٔ بهترِ مَثَلِ آشنای «سوختن و ساختن» این است: «گاهی مجبورید تحمل کنید، ولی درست نیست به روی خودتان نیاورید.»

وارن بافت می‌پرسد: «اگر مرتب شغل‌هایی را انتخاب کنید که دوستشان ندارید، ولی گمان می‌کنید مورد خوبی برای رزومهٔ شما هستند، فکر می‌کنم عقلتان را از دست داده‌اید. آیا این کار کمی شبیه پس‌انداز برای روز مبادایی که نمی‌رسد نیست؟»

اگر مرتب نیازهای فردی دیگر را بر نیازهای خودتان ترجیح بدهید، درنهایت سرخورده و دلخور می‌شوید. حواستان به محدودیت‌های عاطفیِ خودتان باشد تا از دلسوزیِ بیش‌از حد اجتناب کنید.

تا حالا شده مریض باشید و از فهمیدنِ این قضیه غافل‌گیر شوید که اداره در نبودِ شما ازهم نپاشیده؟ مهم‌بودن چیز خوبی است، اما بدانید که همکارانتان همیشه در غیابِ چندساعتهٔ (یا چندروزهٔ) شما از پسِ کارهایشان برمی‌آیند. در اکثرِ شغل‌ها، کار هیچ‌وقت تمام نمی‌شود و این یعنی در روز هیچ زمانِ مناسبی برای رفتن به تعطیلات یا خانه وجود ندارد.

هرچه هویتمان را بیش‌تر به شغلمان گره بزنیم، ازلحاظ عاطفی بیش‌تر به آن وابسته می‌شویم. خودمان را زیر فشاری دائمی قرار می‌دهیم تا به بهترین عملکردمان برسیم و بعد، زمانی‌که از پس برآورده‌کردن چنین معیارهای غیرواقعی‌ای برنمی‌آییم، از نفس می‌افتیم. وقتی هم اعتبارمان را از رئیسمان می‌گیریم، کوچک‌ترین نظرِ انتقادی‌ای به‌مثابه ردکردنِ کلِ شخصیتمان است.

هرازگاهی سعی کنید خودتان را از چهارچوبِ مفیدبودن خارج کنید. استراحت‌کردن به‌معنی وقت تلف‌کردن نیست: وقتی کمی به خودتان استراحت بدهید، زمانی‌که برمی‌گردید سر کار، متمرکزتر و خلاق‌ترید. چند ماه یک بار برای استراحت به سفری کوتاه بروید. تعطیلی آخر هفته را به روزی بدون وظایفِ روزانه و کار تبدیل کنید.

زمانی‌که گروه مشاورِ بوستونْ سیاستِ مرخصیِ پیش‌بینی‌ناپذیر را معرفی کرد، که به هریک از اعضای گروهی شش‌نفره یک شب در هفته مرخصی می‌داد، راحتی و رضایت کارمندان بیش‌تر شد و احتمال این‌که کارشان را رها کنند کاهش پیدا کرد. همچنین اعضای گروه یاد گرفتند بیش‌تر به سلامت یکدیگر توجه داشته باشند. یکی از مشاوران گفت: «با این‌که سخت کار می‌کردیم، هنوز حواسمان به هم بود تا کسی از پا نیفتد.»

وقتی این فکر که یک روز از از ایمیلتان دور باشید شما را دچار عذاب‌وجدان می‌کند، رفتن به جزیره‌ای دورافتاده سخت است. لیز ازروی عادت حتی از درخواست مرخصی می‌ترسید، چون فکر می‌کرد ممکن است رئیسش دیگر او را قابل‌اعتماد نداند. طرز حرف‌زدن مدیران دربارهٔ مرخصی بسیار اهمیت دارد. اکثر کارمندان اظهار می‌کنند مدیران دربارهٔ مرخصی‌گرفتن یا چیزی نمی‌گویند یا نظر منفی و مبهمی دارند