بریده‌هایی از کتاب قدرت انضباط شخصی

همه کسانی که در المپیک شرکت می‌کنند می‌خواهند برنده شوند و هرکسی که به مصاحبه شغلی می‌رود می‌خواهد استخدام شود، پس چرا فقط یک نفر مدال طلا و یک نفر شغل را می‌گیرد؟ افرادی که دوم یا سوم شدند نیز همان هدف را داشتند اما بازنده شدند. چه اتفاقی در اینجا افتاده است؟ جواب این است که برنده از سیستم یا استراتژی مناسبی استفاده کرده اما بازنده‌ها این کار را نکرده‌اند.

در هر شکستی یک درس وجود دارد که باید یاد بگیرید. بنابراین، از شکست‌های خود به عنوان سکوی پرشی برای کارهای بزرگ‌تر استفاده کنید.

داشتن احساس بد هنگام نگاه کردن به گذشته و گفتن اینکه «چه می‌شد اگر...»، شما را بدتر از احساس «تلاش کردن اما شکست خوردن» عذاب خواهد داد. خوشبختانه داشتن خودآگاهی درباره برخی چیزها به شما کمک خواهد کرد که تصمیم‌های بهتری در آینده بگیرید.

خیلی‌ها تغییر را دوست ندارند چرا که از شکست می‌ترسند، اما واقعیت این است که شکست پایان کار نیست و اگر کاری را درست انجام ندهید دنیا به آخر نخواهد رسید. همه افراد موفق، در مقطعی از زندگی خود شکست می‌خورند، اما از اشتباهات خود برای تصمیم‌گیری بهتر در آینده استفاده می‌کنند.

به‌طور معمول، این ترس بدان دلیل است که افراد احساس می‌کنند دوستان، اعضای خانواده یا عزیزان‌شان در مورد آن‌ها بر اساس اشتباهات‌شان قضاوت خواهند کرد. در نتیجه این ترس، آن‌ها به چیزی که با آن راحت هستند می‌چسبند.

گرچه علم اقتصاد تلاش دارد پیش‌بینی کند که یک فرد در مواجهه با بیش از یک گزینه، کدام یک را انتخاب می‌کند، اما در دنیای واقعی اکثر افراد ترجیح می‌دهند کاری انجام ندهند و هیچ انتخابی نکنند و خیلی عادی به راه خود ادامه می‌دهند. اصطلاح عمومی‌تر برای این گرایش «اینرسی» است.

وقتی پنج یا ده سال با یک چشم به هم زدن می‌گذرد و ما هنوز در موقعیتی گیر کرده‌ایم که دوست نداریم در آن باشیم، احساس بی‌ارزشی ایجاد می‌شود.

وقتی در زمان حال زندگی می‌کنید، به جای اینکه روی این واقعیت که از اهداف‌تان خیلی دور هستید تمرکز کنید، به گام‌های کوچکی که می‌توانید برای رسیدن به هدف‌های خود بردارید فکر می‌کنید.

بنابراین در هر حوزه‌ای که احساس راحتی و آسایش دارید، عکس آن را انجام دهید. اگر فرد جسوری هستید، در طول روز منفعل‌تر عمل کنید و بالعکس. اگر دوست ندارید با غریبه‌ها صحبت کنید، بیرون بروید و خود را به افرادی که نمی‌شناسید معرفی کنید. اگر نمی‌توانید برقصید، به یک کلاس رقص بروید

نظم و انضباط عبارت است از گذر از یک ناراحتی موقتی که برای به دست آوردن منافع طولانی مدت ضروری است.

وقتی برای کاری بهانه می‌آورید به خود می‌گویید که قادر به انجام کاری که باید انجام شود نیستید، اما اگر اکنون این توانایی را در خود نمی‌بینید، احتمالاً در آینده نیز این توانایی را نخواهید داشت.

قانون ۴۰ درصد بیان می‌کند که وقتی ذهن به بدن می‌گوید که خسته شده است، ما فقط به ۴۰ درصد از توانایی خود رسیده‌ایم. در این مرحله، این بر عهده شماست که باور کنید هنوز ۶۰ درصد دیگر از توان‌تان باقی مانده است یا خیر. برای عبور از آستانه ۴۰ درصد باید درد ذهنی و جسمی که در آن لحظه تحمل می‌کنید را بپذیرید.

هر روز صبح یا قبل از اینکه به رختخواب بروید، پنج مورد را بنویسید که به خاطر آن‌ها سپاسگزار هستید. به آن‌ها فکر کنید و به خاطر چیزهایی که نوشته‌اید عمیقاً احساس قدردانی و سپاسگزاری کنید.

به خود یادآوری کنید که چیزی به نام کمال وجود ندارد. همه انسان‌ها نقص دارند و این موضوع یک حسن است، چرا که بدان معنی است که همیشه جای پیشرفت وجود دارد.

همچنین کارکرد دیگر و منفی این سوگیری نیز این است که جلوی برآورده شدن امیدها و آرزوهای شما را بگیرد، اما در طولانی مدت احتمالاً از اینکه اقدامی برای تغییر انجام نداده‌اید پشیمان خواهید شد. شما نباید از شکست بترسید بلکه باید از حسرت بترسید. داشتن احساس بد هنگام نگاه کردن به گذشته و گفتن اینکه «چه می‌شد اگر...»، شما را بدتر از احساس «تلاش کردن اما شکست خوردن» عذاب خواهد داد.

این حال به‌طورکلی، بودن در یک موقعیت خاص به مدت طولانی، باعث شکل‌گیری این فرض در ما می‌شود که اگرچه این موقعیت دقیقاً همان چیزی نیست که می‌خواهیم، اما خیلی هم بد نیست.

شما می‌توانید قدرت اراده خود را تقویت کنید. این کار شامل انجام منظم کارهایی است که باعث می‌شوند احساس عدم آسایش کنید، به‌طوری‌که در نتیجه آن‌ها نه تنها با احساس عدم آسایش آشنا شوید بلکه به آن عادت نیز بکنید

وقتی هفتاد درصد مطمئن شدید که در کاری موفق خواهید شد، باید آن کار را شروع کنید. اطمینان صد درصدی هیچ‌وقت وجود ندارد و شما تا زمانی که کاری را امتحان نکنید، هرگز نخواهید فهمید که آن کار درست است یا خیر. تنها راهی که می‌توانید از طریق آن به انضباط برسید عمل مداوم است.

فکر کردن به کمال به اهمال‌کاری منجر می‌شود چرا که دستیابی به ایده‌آل‌ها غیرممکن است. در این حالت، ترس از شکست در شما شکل می‌گیرد و بنابراین به‌صورت مداوم کاری که باید برای رسیدن به اهداف‌تان انجام دهید را به تعویق می‌اندازید.

اگر اکنون بهانه می‌گیرید، در آینده نیز به این کار ادامه خواهید داد. شرایط مناسب وجود ندارد و همیشه چیزی سرجای‌اش نیست.