کتاب تا کربلا...

کتاب تا کربلا... نوشتهٔ گروه نویسندگان است. انتشارات شهید ابراهیم هادی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی ۴۰ روایت از دلدادگی شهدا به سیدالشهدا (ع) و شهدای کربلا است.

درباره کتاب تا کربلا...

کتاب تا کربلا... در ۴۰ منزل نوشته شده است. هر یک از این بخش‌ها برهه‌ای از تاریخ اسلام در زمان امام حسین (ع) و پیرامون واقعهٔ روز عاشورا در کربلا را در بر گرفته است.

مقدمهٔ این کتاب نوشتاری است از مرتضی آوینی. این کتاب پنجمین مجموعه از چهل روایت شهدا است. در ابتدای کتاب توضیح داده شده است که پس از مطالعه در متون تاریخی مقاتل، خلاصه‌ای از ماجرای کربلای سال ۶۱ هجری را نیز در طلیعهٔ داستان‌ها آورده‌اند و یادی کرده‌اند از شهدایی که مظلومانه در یاری امام زمان خود در صحرای کربلا به شهادت رسیدند. کتاب از مرگ معاویه و خلافت یزید آغاز شده و تا پایان سفر شام در ۴۰ منزل همراه با قافلهٔ امام سوم شیعیان روایت شده است.

واقعهٔ کربلا جنگی بود که در تاریخ ۱۰ محرم سال ۶۱ هجری قمری (برابر با ۱۳ اکتبر ۶۸۰ میلادی) اتفاق افتاد. روز نبرد به روز عاشورا معروف شده است. این جنگ میان سپاه کم‌تعداد «حسین بن علی»، نوهٔ پیامبر اسلام و سپاه اعزامی از سوی «یزید»، خلیفهٔ اموی و در نزدیکی محلی به نام «کربلا» رخ داد. دلیل «یزید بن معاویه» برای جنگ، بیعت‌نکردن حسین بن علی با او بود. در مقابل حسین بن علی حکومت و زمام‌داری یزید بن معاویه را غیرشرعی و غیرقانونی می‌دانست؛ حکومتی که برخلاف پیمان صلح «امام حسن مجتبی» و «معاویه بن ابی‌سفیان» بود و به‌شکلی مورثی به یزید رسیده بود. امام حسین (ع) حکومت اموی را ظالم و گمراه می‌دانست و برای تغییر جهت جامعهٔ اسلامی به‌سوی مسیری دیگر قیام کرد.

این واقعه سرشار از حاشیه‌ها و خرده‌روایت‌هایی دردناک است که طی قرن‌ها به شیوه‌های گوناگون روایت و بازتعریف شده است. از این واقعه بارها و بارها برای تولید آثار ادبی (داستان، رمان و شعر)، نمایشی (فیلم سینمایی، سریال‌های تلویزیونی، نمایش و تئاتر) و هنرهای تجسمی در ایران و کشورهای دیگر برداشت و اقتباس شده است.

خواندن کتاب تا کربلا... را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ جستارهای مدهبی پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب تا کربلا...

«صبح روز عاشورا بود. عمر سعد از میان لشکریان بیرون آمد و به یاران امام نزدیک شد. پرچمدار لشکر را صدا زد و گفت: پرچم را نزدیک بیاور! سپس عمر سعد تیر را بر کمان نهاد و به سوی یاران امام پرتاب کرد و گفت: شاهد باشید که من اول کسی بودم که به سوی حسین (ع) تیر انداختم!

سپس دیگران هم تیر بر کمان نهاده و اصحاب امام را نشانه رفتند، بعد از این اقدام، بیشتر یاران امام زخمی شدند. برخی نیز به شهادت رسیدند.

سپس امام حسین (ع) به یارانش فرمود: این تیرها فرستادگان این جماعت است! برخیزید و بشتابید...

سپس اصحاب حضرت برای انجام نبردی رو در رو آماده شدند؛ نبردی که تاریخ‌نویسان از آن به عنوان حملهٔ اول یاد کرده‌اند. البته قبل از آن امام (ع) خطبهٔ زیبایی برای لشکر عمر سعد قرائت کردند.

امام حسین (ع) پس از تنظیم صفوف نیروهای خود، سوار بر اسب شد و مقداری از خیمه‌ها فاصله گرفت. آن‌گاه در مقابل لشکر عمر سعد با صدای بلند و رسا چنین فرمود: «ای مردم، حرف مرا بشنوید، و در جنگ و خونریزی عجله نکنید. تا من وظیفهٔ خود را که موعظه و نصیحت شماست انجام دهم، و علت آمدنم را به این سرزمین توضیح دهم.

اگر به سخنانم گوش دادید و با من از سر انصاف و عدل برخورد کردید، معلوم می‌شود راه سعادت و خوشبختی را یافته‌اید و دلیلی برای جنگ با من نخواهید داشت.

ولی اگر از سر انصاف وارد نشدید، آن‌گاه می‌توانید دست به دست هم دهید و بدون معطلی تصمیم باطل خودتان را اجرا کنید. اما دیگر امر بر شما مشتبه نمانده (و حجت بر شما تمام گشته) است، و پشتیبان من آن خدایی است که قرآن را نازل کرده و یار نیکوکاران است.»

چون سخن امام به اینجا رسید، صدای گریه و شیون از زنان و اطفال که صدای امام را می‌شنیدند بلند شد. لذا امام سخن خود را قطع کرد و به حضرت ابوالفضل و علی‌اکبر دستور داد بروید زن‌ها را ساکت کنید. به خدا قسم گریه‌های بسیاری در پیش دارند.»