بریده‌هایی از کتاب وابی سابی

پیچیدگی کمتر، شفافیت بیشتر؛ قضاوت کمتر، بخشش بیشتر؛ خودنمایی کمتر، حقیقت بیشتر

من معتقدم اگر ارتباط‌مان را با طبیعت حفظ کنیم، به آن احترام بگذاریم و ضرب‌آهنگ آن را دنبال کنیم، احساس بهتری خواهیم داشت و قدر لحظه‌لحظهٔ زندگی را خواهیم دانست.

پذیرش یعنی اینکه بگویید: ۱. این اتفاق دارد می‌افتد (آن را ببینید و در برابرش مقاومت نکنید)؛ ۲. درجهٔ اهمیتش این‌قدر است (اگر اصلاً اهمیتی داشته باشد)؛ ۳. آغاز این اتفاق این‌طور است و من تعیین می‌کنم در ادامه چه شود.

لحظه‌ای که واقعاً پی به ارزش چیزی ببرید می‌توانید وابی‌سابی را حس کنید؛ لحظه‌ای کامل در جهانی ناقص.

بیایید به گفتهٔ راهب در فصل سوم فکر کنیم: «وابی‌سابی یعنی هر چیزی در طبیعی‌ترین و واقعی‌ترین حالت ممکنش.» «طبیعی‌ترین و واقعی‌ترین حالتِ» شما چه شکلی است؟ آیا خودتان را با این تصویر به جهان نشان می‌دهید؟ در محیط کار یا به دوستان و خانواده‌تان هم همین تصویر را نشان می‌دهید؟ اگر نه، چه چیزی را باید دور بریزید تا به آن حالت برگردید؟

بسیاری از ما با تعهدِ بیش از حد، مقایسهٔ دائم خود با دیگران، قضاوت و واگویه‌های منفی، خودمان را بیمار کرده‌ایم

رویاهای بی‌شماری در سراسر جهان بدون هیچ دلیلی نابود شده‌اند، زیرا کسی خودش را با فرد دیگری مقایسه و فکر کرده «من به‌اندازهٔ کافی خوب نیستم.» انفعال نتیجهٔ بحرانِ اعتمادبه‌نفس است.

وقتی به خرید چیز جدید فکر می‌کنید از خودتان این سؤال‌ها را بپرسید: آیا واقعاً به این نیاز دارم؟ آیا چیزی ندارم که همین کار را بتواند انجام دهد؟ آیا واقعاً از آن استفاده می‌کنم؟ آیا دوستش دارم؟ آیا بیست‌وچهار ساعت دیگر هم آن را می‌خواهم؟ یک سال دیگر چطور؟ اشتیاق زیباست. می‌توانم کمی صبر کنم تا مطمئن شوم آن را واقعاً می‌خواهم یا نه.

هر لحظه‌ای که از کار فارغ می‌شویم، تلفن‌مان را درمی‌آوریم و آن‌قدر شبکه‌های اجتماعی را بالا و پایین می‌کنیم تا به زندگی رشک‌انگیز یک آدم شیک و شاد برسیم و بعد با خودمان فکر کنیم لابد واقعیت روزمرهٔ او همین است که ما می‌بینیم. هر دفعه که این کار را می‌کنیم، فرصت‌های ناشناخته برای ارتباط، خوشبختی و ماجراجویی‌های زندگی را از دست می‌دهیم، زیرا ذهن‌مان جایی رفته که جسم‌مان نمی‌تواند دنبال او برود.

«هفت‌بار به زمین افتادن به معنی هشت‌بار بلندشدن است.»