بریده‌هایی از کتاب مگنس چیس و کشتی مردگان

مگنس چیس هستم؛ استادِ توصیف کردن. قابل شما را نداشت!

زرخریدها طوق آهنی به گردن داشتند و بقیهٔ بدنشان، با پارچه‌ای که به کمر بسته بودند و یک‌عالمه ماهیچه پوشیده شده بود. از پوست آفتاب‌سوخته، موهای ژولیده و ریش‌هایشان عرق می‌چکید. با وجود قدرت و هیکلشان به نظر می‌رسید بریدن ساقه‌های گندم برایشان دشوار باشد. ساقه‌ها در برابر تیغهٔ داس‌هایشان خم می‌شدند، صدای خِش‌خِشی شبیه خنده از آن‌ها برمی‌خاست و دوباره راست می‌ایستادند.

آبشارِ جناغی‌شکل در آن‌سوی کشتزار سر برآورده بود و وسط صخره‌ای که از میان آن بیرون آمده بود، دو درِ آهنیِ عظیم دیده می‌شد.

«واسه من نونِ سیردار گذاشتی؟» الکس گفت: «آخرِ همه بیدار شدی، آخری هم به تو می‌رسه.» «دهنم بوی گند می‌گیره.» الکس اصلاح کرد: «بیشتر از قبل بوی گند می‌گیره. خب، عیبی نداره. من که نزدیکت نمی‌شم. تو بِهِش نزدیک می‌شی، تی. جِی؟» تی. جِی آخرین تکهٔ کلوچه را توی دهانش انداخت و خندید. «همچین کاری توی برنامه‌م نیست.»

گفتم: «تو نمی‌تونی از خودت پنهان بشی، لوکی. هر شکلی هم که بگیری، باز هم خودت خواهی بود... تنها، خوار، تلخ، خیانتکار. توهین‌هات توخالی و از سر درماندگیه. تو نمی‌تونی در برابر ما مقاومت کنی، چون تو مایی نداری. تو لوکی هستی و همیشه تنهایی.»

گفتم: «تو نمی‌تونی از خودت پنهان بشی، لوکی. هر شکلی هم که بگیری، باز هم خودت خواهی بود... تنها، خوار، تلخ، خیانتکار. توهین‌هات توخالی و از سر درماندگیه. تو نمی‌تونی در برابر ما مقاومت کنی، چون تو مایی نداری. تو لوکی هستی و همیشه تنهایی.»

چیز آزاردهنده‌ای در نگاهش بود... نوعی خشمِ شناور، مثل آتشی که از یک بام به بام دیگر می‌جهد و نمی‌شود حدس زد چه چیزی را می‌سوزاند و از کنار چه چیزی می‌گذرد.

چیز آزاردهنده‌ای در نگاهش بود... نوعی خشمِ شناور، مثل آتشی که از یک بام به بام دیگر می‌جهد و نمی‌شود حدس زد چه چیزی را می‌سوزاند و از کنار چه چیزی می‌گذرد.