بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

هرچند که هرگز نرسیدم به وصالت عمری که حرام تو شد ای عشق حلالت!

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

سنگ در برکه می‌اندازم و می‌پندارم با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد عشق بر شانهٔ هم چیدن چندین سنگ است گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی لبخندهای شادی و غم فرق دارند

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

به دنبال کسی جامانده از پرواز می‌گردم مگر بیدار سازد غافلی را، غافلی دیگر

رود راهی شد به دریا، کوه با اندوه گفت می‌روی اما بدان دریا ز من پایین‌تر است

چه شوری بهتر از برخورد برق چشم‌ها با هم نگاهش را تماشا کن، اگر فهمید حاشا کن

ای نسیم بی‌قرار روزهای عاشقی هرکجا زلفی پریشان شد، گمان کردم تویی

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی اکنون ز تو با ناامیدی چشم می‌پوشم اکنون ز من با بی‌وفایی دست می‌شویی آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد من مایهٔ رنج تو هستم، راست می‌گویی