بریده‌هایی از کتاب رهایی از تکبر پنهان

یکی از مظاهر تکبّر به امامان معصوم (ع) در دوران غیبت این است که نسبت به اظهار محبت و بیان مدح و منقبت ائمه (ع) حساسیت نشان داده شود.

در میانِ انواع تکبّر، تکبّر نسبت به اولیاءالله خطرناک‌ترین نوع تکبّر است، چون تنها مدافع اولیای خدا، خود خداوند متعال است.

فاصله گرفتن او (متّقی) از آنهایی که ازشان فاصله می‌گیرد، از روی زهد و پارسایی است، و نزدیک شدنش به آنهایی که بهشان نزدیک می‌شود، از روی مهربانی و نرمی است. دوری او از روی تکبّر و خودپسندی نیست، و نزدیکی او از روی حیله و نیرنگ نیست.»

تکبّر کردن نسبت به خوبان انسان را بیچاره می‌کند.

یکی از مشکلات اساسی ما آدم‌ها بلای دائمی «مقایسه» است که در خیلی از زمینه‌ها موجب گرفتاری‌های متعدد می‌شود.

تکبّر مهم‌ترین عاملِ نفهمیدن و کج فهمیدن است. چه خوب است معلّمین، در پیچ و خم تعلیم و تربیت، بیش از همهٔ تعالیم به این بپردازند که در دل دانش‌آموز چیزی از تکبّر باقی نماند.

ای داود! همان‌گونه که نزدیک‌ترین مردم به خداوند متعال تواضع کنندگان هستند، دورترین مردم هم از خداوند متعال، بزرگی‌فروشان و متکبّران می‌باشند.»

خدا را! خدا را در نظر بگیرید! از عاقبت وخیم زورگویی و ستم در این دنیا و آن جهان و از فرجام ناگوار کبر که بزرگ‌ترین دام و سترگ‌ترین نیرنگ شیطان است.

حسادت ایمان را می‌خورد (و از بین می‌برد) همان‌گونه که آتش هیزم را می‌سوزاند.

حضرت آیت‌الله‌العظمی بهجت (ره) می‌فرمودند: «آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم. این طور نیست که آنها از جهنم آمده باشند و ما از بهشت. به خدا پناه می‌بریم!»