بریده‌هایی از کتاب خداحافظ گاری کوپر

بی‌اعتنايی: شرط لازم و اجتناب‌ناپذير برای در امان ماندن از مشكلات روانی.

بزرگ‌ترين قدرت در تمامی طول تاريخ، نفهمی بوده است.

روزی بالاخره انتخابت را خواهی كرد. نه در بيست سالگی، در بيست سالگی نمی‌شود انتخاب كرد، چون انديشه‌ها نورس‌اند و غيرقابل انعطاف. آدم واقعيتی را می‌بيند ولی متوجه نمی‌شود كه اين واقعيت جز زيبايی نيست. می‌دانم، می‌دانم: برگ‌های پاييزی... ولی اين «تجربه» يا «بلوغ» من نيست كه با تو حرف می‌زند، اين عشق من است

، كلمه‌ها دشمن شماره يك آدمان، چون مثل مهره‌های شطرنج، همه جوری ميشه اونارو پس و پيش كرد و اسمش رو گذاشت، ايده‌ئولوژی.

دخترانی مثل اين يكی كه می‌توانند محكم «نه» بگويند، بعدش با هيچ وسيله‌ای نمی‌شود از دستشان دررفت.

حشيش و ال.اس.دی و امثال آن، ورزش يوگای بينوايان و بيچارگانند.

عشق فقط همخوابگی نيست، اگر اين‌طور بود، چاره داشت، عشق، زندگی است كه سعی می‌كند شما را صاحب شود. اين عجوزه هر لحظه به رنگی درمی‌آيد.

جمعيت مثل پول است: هرقدر بيشتر چاپ شود، ارزشش كمتر می‌شود. يك جوان بيست ساله امروز هيچ ارزشی ندارد، چون دنيا پر از اين جوان‌هاست، تورم جمعيت دارد بيداد می‌كند. حتی ارزش بحث‌كردن ندارد؛ چنين بحثی احمقانه و كوركورانه است. جمعيتی كه مثل سيل دارد سرازير می‌شود و همه چيز را درهم می‌كوبد.

اگر نتوان چنين عيب‌های كوچكی را ناديده گرفت، ديگر رفيقی برای آدم باقی نمی‌ماند.

برای ساختن مردانِ بزرگ، بايد قرن‌ها، گنديدگی رو پشت سر گذاشت.