بریده‌هایی از کتاب دوازدهم

«باید مراقب باشیم در فیلم‌نامه جای آنکه کلاممان شعر شود، تصویر را شاعرانه کنیم. حس شعر باید تبدیل به تصویر شود

ای امام زمان، چه صبری داری از تحمل دردهای این دنیا که مکرر در مکرر است! اصلاً آیا رنج‌های دنیایی بر تو نیز همچون ما مترتب است؟ آیا تو که فرازمانی هستی، فرادرد نیز هستی؟ آیا همان‌طور که گردهٔ زمان را به خاک کشیده‌ای، گردهٔ درد و رنج و بیماری را هم به خاک کشیده‌ای؟

از دیده نهان اما اندر دل من جایش او را طلبم هر شب شاید که ز در آید

فراموش نکنیم که او بر گُردهٔ زمان سوار است و هر لحظه می‌تواند هر کجا که دلش خواست باشد

«غیبت» در شیعه به معنای ناپیدابودن در مقابل «ظهور» است و نه به معنای «ناپدیدبودن» در مقابل «حضور».

حتی ظرایف شخصیت هم در سیناپس محلِ رجوع نیست، بلکه کلی‌گویی از هر حیث در سیناپس ملاحظه می‌شود. حالا اگر در سیناپس‌نویسی حالی دست داد و سکانسی نزدیک به آنچه قرار است در فیلم‌نامه اتفاق بیفتد، نوشته شد، بحثی دیگر است. خانم دکتر معطر م. دانشجوی پزشکی از دانشگاه شهید بهشتی، من همیشه دانشجوها را پرهیز داده‌ام از اینکه خلاف اصول عمل کنند. توصیه‌ام این بوده که به حالِ دست‌داده حرمت بگذارند و آنچه را در لحظهٔ نوشتن سرریز می‌شود، بنویسند و از آن هنگام نوشتن فیلم‌نامه استفاده کنند، اما هنگام ارائهٔ سیناپس ظرایف را چه در گفتار چه در رفتار حذف کنند تا سیناپسشان تابع اصول باشد...

«او امامی نیست که زمان گرفته باشدش که اگر گرفته بود، الان بین ما نبود. بلکه اوست که زمان را گرفته. او از پسِ غول زمان برآمده. به خاکش کشیده!»

ملیکا به آسمان نگاه کرد. صدای امام در گوشش پیچید: «جدم، موسی ابن‌جعفر که سلام بر او باد، فرموده است هرگاه از زمین و زمینیان دل‌تنگ شدی، به آسمان نگاه کن و سه بار بگو: بسم الله الرحمان الرحیم!»

بهترین موضوع برای یک فیلم‌نامه‌نویس مبتدی که اصلاً با حال‌وهوای کار آشنا نیست، استفاده از تجربه‌های شخصی است.

وقتی با صدای بلند می‌خوانم، اشکالات خود را سریع‌تر نشان می‌دهند. همیشه سر کلاس گفته‌ام به صدای بلند آنچه را می‌نویسید بخوانید تا خس و خاشاک بیاید روی سطح!