بریده‌هایی از کتاب بیست کهن الگوی پیرنگ

آندره ژید به این موضوع اشاره می‌کند که اولین شرط هنر این است که هیچ چیز غیرضروری در آن وجود نداشته باشد. یک داستانِ محکم، دقیق و موشکافانه است و سرراست و مستقیم حرکت می‌کند. همینگوی می‌گوید «ابتدا بنویسید، بعد همه‌ی چیزهای خوبش را تخلیه کنید، چیزی که باقی می‌ماند خود داستان است.» (البته منظور همینگوی از «همه‌ی چیزهای خوب» ، مواد و مصالحی است که نویسنده عاشق آن‌هاست ــ نه هر چیزی که مناسب و درخور داستان است.) چخوف نیز چنین عقیده‌ای دارد. او می‌گوید «اگر در پرده‌ی اولْ تفنگی را نشان دادید، در پرده‌ی سوم باید تیری از آن تفنگ شلیک شود.» هیچ چیز تصادفی یا اتفاقی در داستان وجود ندارد.

فدریکو گارسیا لورکا با بیان جمله‌ای این موضوع را تصدیق می‌کند: "زندگی برای آدم‌های احساسی، تراژدی، و برای آدم‌های منطقی، کمدی است.

وقتی کتاب می‌خوانیم یا به سینما می‌رویم، انتظار نداریم کسی برای‌مان سخنرانی کند. اگر شخصیت‌هایتان چیزی را بگویند که شما دوست دارید، پس در حال شعار دادن هستید. اما اگر شخصیت‌های شما چیزی را بگویند که خودشان می‌خواهند، شما در حال نوشتن یک داستان هستید.

فصل سیزدهم: پیرنگ اصلی ۷: معما یک داستان اسرارآمیز در واقع دربردارنده‌ی دو داستان در یک داستان است: داستانی اتفاق‌افتاده و داستانی که به نظر می‌رسد رخ داده است. ـــ مری رابرتس راینهارت

و... پیرنگ، سؤالی را می‌پرسد که نقطه‌ی اوجْ جواب آن‌ را می‌دهد

» : هرچه از موضوع اصلی بیش‌تر منحرف شوید، تأثیر تنشی را که سعی کرده‌اید بیافرینید، سست‌تر و ضعیف‌تر می‌کنید و در نتیجه خودِ درام ضعیف‌تر خواهد شد. رمان، انعطاف‌پذیر است و می‌تواند انحرافات زیادی را تحمل کند، اما فیلمنامه متعصب و مستبد است و به‌ندرت اجازه‌ی چنین کاری را می‌دهد.

(البته تولستوی گفت) بهترین داستان‌ها از تقابل خیر و شر سرچشمه نمی‌گیرند، بلکه از تقابل خیر در برابر خیر ساخته می‌شوند.

تمام این کارها و برنامه‌ریزی‌ها تنها حدسیات ما محسوب می‌شوند، در حالی که حقیقت چیز دیگری است. زندگی یک جور قمار است و هر کسی هم می‌تواند این موضوع را اثبات کند. در هر لحظه هر چیزی می‌تواند تحمیل شود. این جمله را باید به شعار خودمان تبدیل کنیم که «در انتظار چیزهای غیرمنتظره باشید.»

، باید از اَعمال گذشتگان خود درس بگیرید. به همین دلیل است که مثال‌های زیادی را در هر فصل کتاب و در ارتباط با پیرنگ‌های اصلی به کار برده‌ام. هرچقدر بیش‌تر مطالعه کنید، آگاهی شما از ماهیت پیرنگ بیش‌تر خواهد شد. به این درک خواهید رسید که کی می‌توانید پیرنگ را خم کنید و به آن شکل بدهید و کی نمی‌توانید و خواننده چه چیزهایی را می‌پذیرد و چه چیزهایی را رد می‌کند.

نویسندگان معاصر، همگی تحت فشاریم، چون باید بدیع، نو و تازه باشیم؛ هرچند برای دست‌یابی به چنین پیروزی بزرگی هیچ‌کس ایده‌ی چندان مناسبی ندارد