بریده‌هایی از کتاب ملکه تهی دست (جلد پانزدهم)

مردم که نمی‌توانستند این فشارها را تحمل کنند شورش می‌کردند و حکومت هم باید آن‌ها را سرکوب می‌کرد. اما فقط دیکتاتورها مردم را سرکوب می‌کنند و برای همین است که آمریکا دلباختهٔ دیکتاتورهاست.

برای فروختن جنس در حیاط‌خلوت، شرکت‌های آمریکایی راه‌های عجیب و غریبی پیدا می‌کردند. برنامهٔ «غذا برای صلح» یکی از این راه‌های ابتکاری و البته ناجوانمردانه بود. آمریکایی‌ها اعلام کردند برای مبارزه با گرسنگی در بسیاری از کشورها مواد غذایی پخش می‌کنند. وارد شدن این مواد خوراکی به کشورها قیمت محصولات کشاورزی را در آن‌ها به طور وحشتناکی پایین می‌آورد؛ به شکلی که کشاورزان مجبور می‌شدند زمین‌هایشان را رها کنند و برای پیدا کردن کار به شهرها بروند. کشاورزی نابود می‌شد و این کشورها پس از این مجبور بودند مواد غذایی را از آمریکا وارد کنند؛ یک بازار همیشگی برای آمریکایی‌ها. پیش از برنامهٔ «غذا برای صلح» خیلی از شرکت‌های تولید مواد غذایی آمریکا در لبهٔ پرتگاه ورشکستگی بودند.

مبارزان کوبایی حملهٔ بزرگی را به منطقهٔ گوانتانامو آغاز کردند تا سربازان آمریکایی به‌آسانی و بدون آنکه حتی با یک سرباز اسپانیایی رودررو شوند سانتیاگو را محاصره کنند. اسپانیایی‌ها پیشنهاد کردند که برای تسلیم شهر با آمریکایی‌ها مذاکره کنند. آمریکایی‌ها قبول کردند و به هیچ‌یک از کوبایی‌ها اجازه ندادند در گفت‌وگوها شرکت کنند. هنگامی هم که شهر تسلیم شد، هیچ‌یک از مبارزان کوبایی اجازه پیدا نکردند وارد شهر شوند. آمریکایی‌ها دقیقاً همان نقشه را که در فیلیپین اجرا کرده بودند در کوبا هم عملی کردند.

ملکهٔ پرتغال در سال ۱۷۸۵ میلادی، در حالی که نزدیک به ۳۵۰ سال بود کشورش برزیل را در اختیار داشت، فرمان سختگیرانه و خشنی را صادر کرد: «من، ملکهٔ پرتغال، اطلاع یافتم تعداد زیادی کارخانه در سال‌های گذشته در برزیل به وجود آمده است. این کارخانه‌ها به فرهنگ این سرزمین آسیب زیادی می‌زنند و محصولات معدنی آن را کاهش می‌دهند. فرمان می‌دهم که همهٔ این کارخانه‌ها، کارگاه‌های ساخت کشتی، پارچه‌بافی، ذوب طلا و نقره، ابریشم‌بافی و تولید حوله باید از بین بروند؛ در هر نقطه ای از مستعمرهٔ من، برزیل.»