بریده‌هایی از کتاب هنر خودشناسی

«آن‌که زن و بچه دارد، گروگان سرنوشت است؛ زیرا آنان موانعی بر سر راه اقدامات بزرگ هستند، چه اقدامات خوب و چه کارهای بد و نامبارک. مطمئناً بهترین و، از نظر رفاه عمومی، شایسته‌ترین آثار را مردان مجرّد یا بی‌بچه‌ای به سرانجام رسانده‌اند، که میل و مایهٔ خود را در راه خیر همگانی به کار بسته‌اند.»

آغاز حکمت همانا هراس از آدمیان است

«هر بار که به میان آدمیان رفتم، انسانی به‌مراتب نازل‌تر بازآمدم.»

من نیز همصدا با فیلسوفان عهد کهن، با سقراط و ارسطو، فراغت خاطر را والاترین دارایی زمینی می‌دانم.

بیشتر آدم‌ها به درختان شاه‌بلوط می‌مانند، ظاهرشان طوری است که گویی احترام‌برانگیز و منفردند، ولی بی‌اندازه غیرقابل‌تحمل و بی‌مزه‌اند

تأهل= جنگ و ناداری! تجرد= صلح و فراوانی. حتی سرایندهٔ برجستهٔ عشق (پترارکا)، می‌گوید: «هر که جویای آرامش است، باید که بپرهیزد از زن، از کارگاهِ بی‌تعطیلِ هزارگونه گلایه و دعوا.»

«زیرک جد و جهد نمی‌کند پی لذت، بلکه در پی تخفیفِ درد می‌کوشد.» ارسطو،

«همپالگی‌ها از دیدن هم سرکیف می‌شوند» برای این‌که انسان‌ها ما را دوست داشته باشند، باید شبیه خودشان بشویم؛ اما وای، چه خر در چمنی! آنچه آن‌ها را کنار هم جمع می‌کند و فراهم‌شان می‌آورد، پلشتی، حقیرمایگی، سطحی‌بودن، مسکین‌روحی و ترحم‌انگیزی است.

در انگلستان نیمی از تمام خیانت در اموال، میان زن و شوهرها اتفاق می‌افتد.

۶ آب‌وهوا و شیوهٔ زندگی در برلین برای من بیانگر هیچ‌چیز نیست. آنجا، تو گویی روی کشتی زندگی می‌کنی: همه‌چیز کمیاب، گران و سخت به هم می‌رسد، خوردنی‌ها از دم خشکیده و پلاسیده‌اند؛ برعکس، تا بخواهید دله‌دزدی و طراری از هر قماش آنجا رایج است، رایج‌تر از سرزمینی که در آن لیموها می‌شکفند. این عوامل، نه‌فقط باعث می‌شوند ما نیز حزم و دوراندیشی مزاحم و اعصاب‌خردکنی پیشه کنیم، بلکه اغلب باعث می‌شوند آن‌هایی که ما را نمی‌شناسند، چنان سوءظنی نسبت به ما داشته باشند که حتی نمی‌توانیم به خواب‌مان هم ببینیم و اصلاً مردم با ما مثل آدم‌های ناباب رفتار می‌کنند، تا از فرط عصبانت از کوره در برویم.