بریده‌هایی از کتاب تصرف عدوانی

به‌سببِ خودشیفتگی بی‌رحمانهٔ عاشقی، درک نمی‌کرد مردی که کنارش دراز کشیده، با خشمی خاموش، بیدار است

کسی‌که کم‌تر می‌خواهد، قدرتِ بیش‌تری دارد.

آدم نباید هر فکری را که به ذهنش می‌رسد، درجا به زبان بیاوَرَد.

اگر می‌خواهید حرکاتِ انسان را ببینید، به اسکلتش نگاه کنید. اگر می‌خواهید ستم را ببینید، روش‌های ستم‌کردن را بیابید.

می‌خواست تا اَبَد همان‌جا بماند

هوگو رسک با دوستش دراگان دراگوویچ، نشسته بود. می‌گفتند هوگو رسک با او در موردِ وضعیتِ جهان بحث می‌کند و به‌نوعی منِ برترِ اوست و بر فکرش اثر می‌گذارد؛ منتها برعکس. اگر با دراگوویچ بحث نمی‌کرد، احتمال داشت حرفی را که نمی‌بایست بگوید، یا درباره‌اش فکر کند، سانسورنشده، بر زبان آوَرَد.

حقیقت... همان چیزی که ما، هم تو و هم من، دنبالش می‌گردیم

می‌گفت: «عشقِ بزرگ و واقعی مبارزه و لذّت است.» دوستانش گاهی به‌اعتراض می‌گفتند عشق همدلی‌ست و دو طرف در آن، مراقبِ یکدیگرند، نه این رنج و سختی‌که او خود را موظف به تحمّلِ آن می‌داند.

مردم دروغ می‌گویند که آزاد باشند، چون اگر راست بگویند، آزادشان نمی‌گذارند. مردم دروغ می‌گویند برای این‌که دیگران به خود حق می‌دهند به‌نامِ «حقیقت»، با آن‌ها مقابله کنند. دروغ به‌منزلهٔ گریز از تنزه‌طلبی مطلق، تبدیل به نوعی مقاومت می‌شود در برابرِ صداقتی که ادعای تمامیت‌خواهانه دارد.

هوگو به او فهمانده بود که او و دستیارانش در این‌جا از صبح تا شبِ تمامِ روزهای هفته و حتی آخرِهفته کار می‌کنند. به او باورانده بود مردی است پُرمشغله، هنرمندی است سختکوش که نباید کسی مزاحمش شود و هیچ‌کس نباید انتظاری از او داشته باشد، چون او برای «هنر» کار می‌کند؛ همان هنری که به آدمیان می‌آموزد چگونه با یکدیگر رفتار کنند، همان هنری که شرارتِ بی‌پَروا را عریان می‌کند و اِعمالِ قدرت و ناتوانی را نشان می‌دهد... امّا فعلاً «هنرمند» از این مسئولیت‌ها فارغ بود!