بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

در پاسخ به این پرسش باید گفت که انسان موجودی است که عمیق‌ترین محبت در دلش، جدای از منافعش نیست و از سر منفعت‌طلبی عاشق می‌شود. عشق این نیست که انسان خودش را فدا کند! خداوند در قرآن کریم دربارهٔ شهدا می‌فرماید: داریم خریدوفروش می‌کنیم؛ تو جانت را بده من می‌خرم!

کودکان را باید در معرض انتخاب قرار دهیم تا عوارضِ منفی یا مثبتِ انتخاب خود را ببینند. در این صورت است که مواظب منافع خودشان خواهند بود.

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «من به کسی احسان نکردم، بلکه هر کاری انجام دادم، برای خودم بود.» اگر اهل‌بیت (ع) خودخواهی به‌معنای درست کلمه نداشتند، این‌قدر برای بهشت و جهنم ناله نمی‌زدند. قرآن می‌فرماید: «کسی که انسان بدی شود و خدا بخواهد مجازاتش کند، کاری می‌کند که خودخواه نباشد.»

بعد از مدتی می‌بینیم که شرایط ما برای گناه‌نکردن، خیلی سخت شده است؛ یعنی وقتی در آن فضا قرار می‌گیریم، نمی‌توانیم از عهدهٔ امتحانات آن فضا بربیاییم. دلیل قرارگرفتن در این شرایط خواست و اصرار خودمان بوده است

همهٔ ما باید این را به خودمان تذکر بدهیم که «خدا شرایط خطاکردن را برای ما پدید می‌آورد؛ مخصوصاً بعد از فصلی از خوب‌بودن». اگر در این شرایط مراقبت کنیم، یک قدم جلو رفته‌ایم.

دین بر مسئلهٔ برنامه بسیار تأکید دارد، به‌گونه‌ای که غالب دستورات دینی دارای برنامه است؛ یعنی زمان، ساعت، شیوه، ادب و طریقهٔ انجام مخصوص به خود را دارد.

انسان طراحی شده است؛ منافع دنیوی و اخروی. لذا در مرحلهٔ اول، ما باید یک‌مقدار انسان خودخواهی باشیم تا گناه نکنیم.