بریده‌هایی از کتاب امام من

درهای نجات خدا، از کفر، از آلودگی، از پستی دنیا به روی همه باز است. آسیه در قلب فرعونیت، مسلمان شد؛ همسر نوح نبی در قلب توحید، کافر شد؛ امکان ندارد خدا، وسایل و اسباب عالم را به نفع انسان و در جهت رشد و کمالش نچیده باشد، و امکان ندارد من و شما را از این امکانات نصیبی ندهد. اما؛ بسیار امکان دارد که من و شما خودمان نخواهیم. خودمان پس بزنیم، خودمان دچار غرور و تکبر بشویم خودمان چشم ببندیم و نخواهیم که ببینیم. خودمان بمانیم غرق در لذت‌های ناچیز مادی و شهوانی دنیا! خدا آورده ما را که بزرگمان کند، شبیه خود کند و بی‌نهایت‌مان...؛ خدا چیده دنیا را که ببینیم و نخواهیم و دل نبندیم و برویم دنبال او، نه دنیا!

امام برای من نه یک اسم است، نه یک حس امام برای من اصالت زندگی است اول و آخر و اصل و فرع و بود و نبود همه‌ی زندگیم است. آقا جان! من برای شما که هستم؟! یک فدایی می‌پذیری مرا؟ دوستت دارم عزیز

خدا ظلم نمی‌کند. هیچ‌وقت و هیچ‌جا به هیچ‌کس! حتی ذره‌ای؛ همین که من و شما در این دنیای وسیع و عجیب، بی‌همراه و هم‌دل و معلم و پیامبر و امام و راه‌بر رها نشده‌ایم... خدا رهایمان نکرده... اولین مخلوق عالم یک پیامبر است... اولین انسان روی کره‌ی زمین یک پیامبر است... اول راهنما فرستاده، هادی و دست‌گیر... بعد ما را خلق کرده...؛ که حتی برای لحظه‌ای و ذره‌ای هم زندگی‌مان خراب نشود... برای خواب‌مان، خوراک‌مان، کلاممان‌، پوشش‌مان، رابطه‌هایمان، دید و ندیدمان و... انسان‌ها خودشان امام را رها می‌کنند، تکیه بر قوانین بین‌المللی و من‌درآوردی آدمی‌زاد می‌کنند، اما کتاب خدا و احادیث و روایات را نمی‌خوانند و با مَن‌مَن کردن خودشان، همقدم شیطان می‌شوند. خودت دستت را بیرون نکشی، خدا دستت را رها نمی‌کند

باید اثبات کنیم ایستادن را، ایمانمان را، نترسیدن را، نامردی نکردن را... باید اثبات کنیم که خسته‌ایم از وضعیت موجود، از نبود امام، از ظلم‌ها و بی‌عدالتی‌ها... خدا یازده‌بار قدم پیش گذاشت و مردم نامردی کردند. این بار نوبت ماست... باید اثبات کنیم که مهدی فاطمه(عج) را می‌خواهیم... بیشتر از خودمان... فراتر از دنیایمان...

نه غرب به شرق برتری دارد و نه شرق به غرب. برتری از چهار جهت با کسی است که در محوریت عالم با مرکزیت خدا قرار بگیرد. عالم هستی و مردمانش زیر پرچم ولی خدا به وحدت می‌رسند. و توحید هیچ نیست الا الله.

خدا، داستان نجات بشر آخرِ زمان‌ها و برای همه‌ی امت‌ها و میان همه‌ی اقوام و ملل را به‌گونه‌ای ترسیم کرده که شرق و غرب عالم را به وحدت می‌رساند.

مردی از قم، مردم را به حق فرا می‌خواند، گروهی چون پاره‌های آهن همراه او جمع می‌شوند که بادهای تند آنان را منحرف نمی‌کند. از نبرد خسته نمی‌شوند و نمی‌ترسند و عاقبت از آنِ پرهیزکاران است... امام کاظم(ع) این را فرمودند. - بحارالانوار، ج ۵۷، ص ۲۱۵

خودت دستت را بیرون نکشی، خدا دستت را رها نمی‌کند.

علی‌بن‌بابویه جوان مؤدبی بود که دلش با مهدی فاطمه(عج) انس داشت. ازدواج کرده‌بود اما بچه‌دار نمی‌شد. نامه‌ای نوشت و داد دست حسین بن‌روح؛ سومین سفیر امام. حسین نامه را خدمت حضرت برد و جواب آورد که: برای تو دعا کردیم و خداوند تو را به‌زودی دو فرزند نیکو کرامت می‌کند... یکی از آن دو فرزند شد محمد، معروف به شیخ صدوق... عالمی که افتخار شیعه است؛ و دیگری شد حسین... معلم جوان‌های بسیاری که این جوان‌ها از فضلا و محدثین شدند.

خدا رهایمان نکرده... اولین مخلوق عالم یک پیامبر است... اولین انسان روی کره‌ی زمین یک پیامبر است... اول راهنما فرستاده، هادی و دست‌گیر... بعد ما را خلق کرده...؛ که حتی برای لحظه‌ای و ذره‌ای هم زندگی‌مان خراب نشود... برای خواب‌مان، خوراک‌مان، کلاممان‌، پوشش‌مان، رابطه‌هایمان، دید و ندیدمان و... انسان‌ها خودشان امام را رها می‌کنند، تکیه بر قوانین بین‌المللی و من‌درآوردی آدمی‌زاد می‌کنند، اما کتاب خدا و احادیث و روایات را نمی‌خوانند و با مَن‌مَن کردن خودشان، همقدم شیطان می‌شوند.