بریده‌هایی از کتاب زیر سقف دنیا

کافه در ناهار بازار پُر می‌شد از کارگرهای فصلی بی‌کار، طالش‌هایی که آمده بودند خرید، تُرک‌های خلخالی که برای مالایی می‌آمدند انزلی و بعد راه‌شان می‌کشید به رشت، زن‌هایی که از شفارود و گسکرْ سبزی و صیفی می‌آوردند پشتِ بانکِ ملی بفروشند، همراهانِ شاکیان و متشاکیان قضایی که حوصله‌شان از همراهی سر رفته بود و آمده بودند چای تلخ بخورند. در آن کافه بیش‌تر از هر وقتی در زندگی‌ام گره در پیشانی دیدم، پینه در دست و اشک که در چشم جمع شده و نمی‌افتد.

هر کی درد داره یه روزی فکر می‌کرده دردش از همه بیش‌تره.

«هر علفی‌ای یه روزی فکر می‌کرده از همه روشن‌بین‌تره.»

«هیچ‌وقت نذار کسی بفهمه ترسیده‌ای.»

خونه‌ها مهم نیستند، ماییم که به خونه‌ها ارج‌وقرب می‌دیم.

درس اول این‌که از دوستت وقتی نیست دفاع کن. درس دوم این‌که حرف حق بزنید حتی اگر تنها بودید.

بهارهای استانبول غریب است، انگار رشت و تهران و اصفهان با هم ترکیب شده باشد.

همه‌چیز همین‌قدر ساده و بی‌مقدمه تبدیل به گذشته می‌شود.

هر دیوونه‌ای یه روز فکر می‌کرده از همه عاقل‌تره.

بهارها استانبول چند شهر درهم می‌شود، چندین داستان نیمه‌کارهٔ درهم، چندین سرنوشت که منتظرند تا بروم و سرانجام‌شان را ببینم.