دانلود و خرید کتاب صوتی رویای دویدن

کتاب صوتی رویای دویدن نوشتهٔ وندلین وان درانن و ترجمهٔ آناهیتا حضرتی و با صدای سحر بیرانوند است و آوانامه آن را منتشر کرده است. این کتاب صوتی داستان قهرمان دوومیدانی‌ است که در یک تصادف رانندگی یکی از پاهایش را از دست می‌دهد و آرزوهایش را نقش بر آب می‌بیند.

درباره کتاب صوتی رویای دویدن

کتاب صوتی رویای دویدن داستان زندگی جسیکا است. جسیکای بعد از تصادف. دختر شانزده‌ساله‌ای که قهرمان دوومیدانی مدرسه است اما آرزوی موفقیت در مسابقات بزرگ‌تر را در سرش می‌پروراند. جسیکا مطمئن است که اگر بخواهد، موفق می‌شود؛ ولی کمی بعد متوجه می‌شود که گاهی زندگی چقدر ناعادلانه است. جسیکا در اتوبوس مدرسه تصادف می‌کند. دوستش را از دست می‌دهد و علاوه بر آن، پای راستش را هم از دست می‌دهد... روزهای اول، جسیکا حتی برای انجام دادن کارهای عادی مدرسه و خانه هم به مشکل برمی‌خورد. اما دکترش از روند بهبودی، کاملا راضی است. وقتی قرار می‌شود برای خرید یک پای مصنوعی بروند، امید دوباره در دل جسیکا جوانه می‌زند. یعنی او هنوز هم می‌تواند به رویایش، قهرمانی در مسابقات دو و شکست دادن همه، برسد؟

این کتاب، با بیان احساسات و افکار فردی آسیب‌دیده، به‌خوبی مخاطب را با خود همراه می‌کند و بار دیگر نور امید را در دل مخاطب می‌تاباند. برخی از افتخارات این کتاب از این قرار است: دریافت جایزه کتاب خانواده اشنایدر برای کتاب نوجوان سال ۲۰۱۲، دریافت جایزه کتاب کارولینای جنوبی برای کتاب نوجوان سال ۲۰۱۴، دریافت جایزه کتاب کودک و نوجوان سال ۲۰۱۳، نامزد جایزه Goodreads Choice در بخش ادبیات داستانی نوجوانان سال ۲۰۱۱، نامزد مدال خوانندگان جوان کالیفرنیا در سال ۲۰۱۴ و نامزد جایزه کتاب خوانندگان جوان ربکا کادیل سال ۲۰۱۴.

شنیدن کتاب صوتی رویای دویدن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به همهٔ نوجوانان و جوانان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره وندلین ون درانن

وندلین ون درانن، ۶ ژانویه ۱۹۶۵ در شیکاگو به دنیا آمد. در طول دوران تحصیلش به دلیل مشکلات مالی خانواده‌اش به نویسندگی رو آورد و کتاب اولش را در سال ۱۹۹۷ منتشر کرد. تا پیش از تبدسل شدن به یک نویسنده موفق و تمام وقت به تدریس ریاضی و کامپیوتر در دبیرستان می‌پرداخت. او حالا به همراه همسر و دو فرزندش در کالیفرنیا زندگی می‌کند.

بخشی از کتاب صوتی رویای دویدن

«ساعت پنج و چهل‌وپنج دقیقه از پارس شرلوک بیدار می‌شوم.

از موقعی که باهم شروع به دویدن کردیم، این شده کار هر روزمان.

به او می‌گویم: «نه پسر! نه.»

زوزه می‌کشد؛ پشت پنجره منتظر می‌شود و دُمش را روی زمین تکان می‌دهد.

اوایل که شرلوک پایم را این شکلی دیده بود، دست از سرش برنمی‌داشت؛ می‌فهمید که مشکلی پیش آمده و چیزی فرق کرده. مدام آن را بو می‌کشید و سعی می‌کرد وارسی‌اش کند. خوشبختانه دست از این کارهایش برداشته و الان بیشتر باهم وقت می‌گذرانیم.

خیلی دوستش دارم.

هیچ‌وقت بد نمی‌شود و خیلی وفادار است.

ولی الان هر روز ساعت پنج و چهل‌وپنج دقیقهٔ صبح، گریه‌ام را درمی‌آورد.

بخصوص وقتی دارم خواب دویدن را می‌بینم و با پارس‌کردنش بیدارم می‌کند، خیلی عصبی می‌شوم.

شرلوک زوزهٔ آرامی می‌کشد و من حس می‌کنم چشم‌هایم می‌سوزد، ولی بعد یاد گریه‌های دیشب مامان پشت میز آشپزخانه می‌افتم و بغضم جایش را به آدرنالین و هیجان می‌دهد.

عصبانی‌ام.

نه از کسی که با ماشین ما تصادف کرد و من را به این روز انداخت.

نه حتی از خدا.

از خودم عصبانی‌ام.

پایم را روی لبهٔ تخت تاب می‌دهم و شرلوک را که هنوز آن بیرون هیجان‌زده دور خودش می‌چرخد، صدا می‌زنم. «توپت کجاست پسر؟»

از پشت شیشه می‌بینمش که بدوبدو می‌رود و توپش را از پایین پلّه‌ها به دندان می‌گیرد و دوباره برمی‌گردد پشت در.

شلوار گرم‌کنی که مامان برایم کوتاه کرده، تنم است. پاچه‌اش را بریده و نیازی نیست نگران تکان‌تکان خوردن پاچهٔ اضافه و خالیِ شلوارم باشم. خیلی راحت است. سویی‌شرتم هم همان‌جا، نزدیکم است، برای همین خیلی راحت می‌توانم آماده بشوم. حس می‌کنم باید با شرلوک بهتر از این‌ها رفتار کنم.»