کتاب وقتی که مرا می شکنی دورتر بایست

کتاب وقتی که مرا می شکنی دورتر بایست نوشتهٔ محمود لطافت است. انتشارات مانیان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی یک مجموعه شعر ایرانی است.

درباره کتاب وقتی که مرا می شکنی دورتر بایست

کتاب وقتی که مرا می شکنی دورتر بایست شعرهای کوتاه و گاه بسیار کوتاهی را در قالب شعر نو در بر گرفته است. عنوان برخی از این شعرها عبارت از «ریسمان واژه»، «آیه ایمان»، «سراغم را نگیر»، «ویرانه ای که منم» و «لقمه نان» است. شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

شعر سپید یا شعر شاملویی گونه‌ای از شعر نو فارسی است که در دههٔ ۱۳۳۰ شمسی و با مجموعهٔ «هوای تازه» سرودهٔ احمد شاملو ظهور پیدا کرد و شاید بتوان آن را با «شعر آزاد» در ادبیات کشورهای غربی مقایسه کرد. تفاوت عمدهٔ این آثار با نمونه‌های قبلی «شعر نو» در فرم شعر بود. در این سبک عموماً وزن عروضی رعایت نشده، اما آهنگ و موسیقی نمود دارد. در دسته‌بندی شعر نو فارسی، گاهی به هر شعر که در قالب شعر نیمایی نگنجد «شعر سپید» می‌گویند.

برخی از صاحب‌نظران مانند «محمد مستقیمی» شعر سپید را پالاییده‌ترین نوع شعر فارسی می‌دانند که خود را از موسیقی و همهٔ چیزهای دیگر آزاد کرده است. او در کتاب «آیینه‌پردازان» خود با این تعریف از شعر که کلامی مخیل است، یکی از دلایل خوانده‌شدن شعر سپید را معنی و خوانش سپیدی‌هایی می‌داند که در تقطیع‌های شعر سپید در فضای خیال خواننده بازآفرینی می‌شود و یا خواننده آن‌ها را در فضای خیال خود پر می‌کند. به نظر او در شعر سپید به‌دنبال موسیقی نباشید؛ چون شعر سپید به‌معنای شعر بی‌قیدوبند است. این شعر از قیود موسیقی که هنر دیگری است خود را رها کرده و صفت سپیدیش به همین معناست. پس نه موسیقی دارد نه نیازی به موسیقی دارد.

خواندن کتاب وقتی که مرا می شکنی دورتر بایست را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب وقتی که مرا می شکنی دورتر بایست

«"چهل سالگی"

چهل سالگی ام طی شد و در غار

پیغام نیامد

هیهات...

پیراهنی سالم دستِ نبریده

لبخند زدی

چالهٔ افتاده به گونه

من یوسفِ افتادهی از چاله به چاهم..!!»

*

«"نرد عشق"

آخرسرانجام کار من قصه شهریار شد

دل پاره پاره از فراق رخسار یار شد

چشمم بسان یعقوب نبی کور گشت

از بس که یوسف خود را در انتظار شد

از دست این زمانه پر رنج و اضطراب

روزم ببین که چون شب تیره تار شد

دیگر برای شعر گفتن دلی نماند

آن هم فدای طاق دو ابروی یار شد

در نرد عشق بخت یار من نشد

جان فسرده حاصل این بازی قمار شد

آن یار جان فزایی که بود محرم دل

در آستین پاره من همچو مار شد

از چشم شوم خصم بد اندیش بدسرشت

عاشق بسان لاله خونین به دار شد

در دست دارم قلمی و خون آبه ای به دل

لعنت بر آن کسی که باعث دوری یارشد»