کتاب اشعار بزرگ عائله

کتاب اشعار بزرگ عائله نوشتهٔ گل‌محمد بزرگ عائله است. انتشارات متخصصان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر، شعرهایی با درون‌مایه‌های مختلف را دربر دارد. این شعرها، موزون و قافیه‌دار هستند.

درباره کتاب اشعار بزرگ عائله

کتاب اشعار بزرگ عائله، نوشتهٔ گل‌محمد بزرگ عائله متخلص به «زارع دربند» است. این کتاب حاوی شعرهایی است که بیشتر آنها مضامینی مذهبی و یا تاریخی دارند. شاعر به موضوعاتی چون خلافت حضرت علی، عید مبعث، هابیل و قابیل، روز فردوسی و... پرداخته است.

بیش از ۲۰ شعر در این مجموعه قرار دارد.

خواندن کتاب اشعار بزرگ عائله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب اشعار بزرگ عائله

«کاروان دل

ساقیا پر کن قدح با نام محمود غدیر

باده نابم بده از خم معبود غدیر

میکده بزم ادیبان است غزل ماءالعنب

بی‌نیاز از باده‌ام کرد کوثر رود غدیر

مطربان را گو زنند راهی به صحرای حجاز

حجت الوداع نوازند و ز فرنود غدیر

شاعران رامشگران با هم هماهنگی کنند

کاروان دل کند آهنگ مقصود غدیر

زمزم آب حیات است نغمه حج الوداع

کوثری جاری‌شده از بزم مسعود غدیر

منبری بر پا نمودند از جهازش اشتران

تا عیان گردد بهاء در ناسود غدیر

از می ناب نبی خم علی آمد بجوش

سرکشم لاجرعه جام شعله آلود نبی

به‌به گویان فشردی دست حیدر را عمر

اولین کس از صحابه هست مشهور غدیر

بعد چندی رشته بیعت گسستند تازیان

شاعران جهدی ببافیم تار بر پود غدیر

زارعی حیرت‌زده اندر سقیفه زین عمل

در پی آن گوهر کمیاب مفقود غدیر

ز عبیر غنچه‌های بوستان مرتضی

شد به‌پای خم مولا غرق در جود غدیر

در رثای علی یک

باران رحمت دریای غفران

کان کرامت مولا علی جان

امشب در شهر کوفه شورشین است

قد قتلو گویان چرا روح امین است

گویا شب قتل امیرالمؤمنین است

محراب گلگون؛ سجاده الوان

چشمان بیدار علی در خواب‌رفته

دیر آمده هم بازیش بی‌تاب رفته

نقش امید کودکان بر آب رفته

خالی شد از نان؛ خان یتیمان

طفلی به کوفه دامن مادر گرفته

دُرِ یتیمی را به رخ از دیده سُفته

در انتظارش تا سحر اون شب نخفته

چشم از جهان بست؛ آن شیر یزدان

طفل یتیمی دیگری پرسد ز مادر

امشب نزد اون مرد شب رو حلقه بر در

مادر کجا رفته مگر آن نیک‌منظر

این کلبه بی او؛ شد بیت احزان

مردی که در نیم شبان با نان و خرما

می‌آمد و می‌نشست کنار بستر ما

دست نوازش می‌کشیدی بر سر ما

او مهربان بود؛ با بینوایان

جز او کسی ما را سخت هرگز نگوید

دیگر گل امید ما هرگز نروید

راهی که او می‌رفت کسی دیگر نپوید

بر کوه جانان؛ گردیده مهمان»

***

«ریش صدام

بسیجی به چه نامی است با مسما

که جاری شد ز لعل روح‌الله

چو این فرمان را بشنید امت

شدند دردی کش جام شهادت

ازین فرمان همه گشتند هم‌آوا

خروشیدند همچون خشم دریا

برافراشتند قد با عزم راسخ

به جان لبیک‌گو دادند پاسخ

ز شیخ و شاب همه سرباز رهبر

مسلح گشته با الله و اکبر

شهید چمران چو بر زد دل به دریا

چو دریا صیدش شد بر ثریا

به جان شوریده اسلام و میهن

نمودند حمله بر افواج دشمن

چو مردان دلیر از جان گذشتند

حصار آبادان درهم شکستند

چو یادم آید از صیاد دل‌ها

که شد سروی خرامان بین گل‌ها

بسیجی چون عقاب تیزچنگال

گشودند بر سر صدامیان بال

چو شاهین زاغ‌ها را میر بودند

ره فتح و ظفر را می‌گشودند

سپاه از یک‌طرف مانند تندر

چو جیش حیدری در جنگ خیبر

همان ارتش که چون کوه استوار است

وجودش بهر میهن اعتبار است

بهر سختی سپرهای بلایند

که چون پای بند اسلام و ولایند

همه دریادلان‌اند پرصلابت

نتابند روی هرگز از ولایت

در اون شب از غو الله‌اکبر

فضا شد روز روشن از منور

نه بیرق ماند ز بعثی‌ها نه سنگر

سلاح‌ها بر زمین و دست‌برسر

ز بیم جان زبان خشکیده در کام

همی‌گفتند الموت الصدام

تن لرزان به آوای حزینی

توسل جسته بر نام خمینی

بدیدم حامیان جیش صدام

تراشیدند آخر ریش صدام

چنین است دوستان حال ستمگر

به گل ماند به زیر بار آخر

ز زارع گر نصیحت می‌پذیرید

ز کار بعثیان عبرت بگیرد»